Vorige week hebben we als gezin nagedacht over het volk Israël en de strijd tegen de Amalekieten.
Als intro had mijn man een boekje onder de piano gelegd. Ons kleutermeisje van 4 mocht papa even helpen en het boekje onder de piano vandaan halen. Dat zou ze wel even doen :). Jammer, want dat lukte natuurlijk niet. Broer en zus hielpen mee, maar zelfs toen lukte het niet. Wat nu? Wat kon ze doen? Met wat hulp bedacht ze dat ze het aan iemand kon vragen. En wie kon dat beter dan papa? ;). Mijn man tilde de piano op en zij mocht het boekje eronder vandaan halen.
We legden aan tafel uit dat we een verhaal zouden horen over het volk Israël en dat zij ook zelf iets niet konden. Aan Wie konden ze het dan beter vragen dan aan de Heere?
Ik vertelde het verhaal over de Amalekieten, hoe gemeen ze waren door het volk aan te vallen op de zwakste plek. We hebben de lijn doorgetrokken naar onze geestelijke strijd. Wij hebben ook een vijand, de duivel, en hij zoekt ook onze zwakke plek om ons te verleiden tot zonde. Hierna vertelde ik over Mozes die zijn armen (met staf) omhoog hield. Als hij ze omhoog hield, waren de Israëlieten sterker, maar toen hij ze, door vermoeidheid, liet zakken, waren de Amalekieten sterker. Ik vind het altijd zo prachtig dat Aäron en Hur dan zijn armen ondersteunen en dat de Heere hier ook genoegen mee neemt. Tijdens het vertellen heb ik dat ook genoemd. We hebben mensen nodig die ons helpen, andere gelovigen, die met ons bidden en voor ons bidden, die samen met ons strijden tegen de vijand, de duivel.
Spontaan ontstond er nog een spelletje wie het langste zijn armen omhoog kon houden. Uiteindelijk won de oudste, maar wel met hulp van anderen :).
We maakten een knutselwerkje over Mozes met Aäron en Hur. Ik printte het sjabloon op deze pagina (gewoon als afbeelding) en heb die overgetrokken op huidskleurig papier. De kinderen mochten knippen, gezichten en kleren maken en alles mooi opplakken. De berg en de heuvel trok ik over op grijs en groen en hebben ze er ook bij geplakt. De kinderen genieten momenteel erg van werkjes waarin ze ook een beetje eigen creativiteit kwijt kunnen, dus het is vooral een uitdaging om op een gegeven moment op te ruimen voor het eten, want ze genieten er erg van om het zo mooi mogelijk te maken. Leuk om te zien hoe ze hierin ook groter worden en ontwikkelen.
In Hem verbonden,
